Kind,

Het is bijna onmogelijk jou in één noemer te vatten. Toch wil ik het proberen, en ik beperk mijn woorden tot de groep van boorling tot jonge adolescent.

Wanneer jij het nieuws haalt, is dat vaak niet op een fijne manier. Nu eens gaat het over het hallucinante aantal meldingen van verwaarlozing, dan weer is er een kind verdwenen, en kinderen worden steeds jonger gerekruteerd voor terroristische doeleinden. Is het altijd zo geweest? Of bereiken ons tegenwoordig meer berichten omdat de media meer aandacht voor jou hebben?

Je weet harten te beroeren, je zet het leven van de volwassenen in wiens leven je komt, in rep en roer. Hoeveel plaats je kunt innemen, hangt grotendeels van af waar jij geboren bent. Word je van bij je geboorte ontvangen als een prins(es), zal je feesten kennen, of wordt jouw kindertijd een tranendal, een vlucht met je ouders, broers of zussen op zoek naar beter? Mag je rekenen op geschenkjes bij elke gelegenheid, of ziet niemand jou écht staan?

Meer dan jouw directe omgeving ken je niet, dus kan jij moeilijk het onderscheid maken tussen veilig en onveilig. In al jouw kwetsbaarheid is het enige onderscheid dat jij kent, dat dingen voor jou vertrouwd of niet vertrouwd aanvoelen. Of die dan goed of slecht zijn, ontdek je pas later. Je hebt daarvoor anderen nodig, die zich in een andere situatie bevinden. Pas dan zal je zien hoe ‘normaal’ de omgeving is waarin jij opgroeit. Je zal volwassenen nodig hebben, en dan liefst volwassenen die het oprecht goed met je menen. Daar kan je niet zelf naar op zoek, je hebt een portie geluk nodig opdat zij op je pad komen.

De basis die nu gelegd wordt, zal bepalen of jij later nog als ‘kind aan huis’ welkom blijft in je ouderlijke huis, dan wel of jij een ander pad insloeg en moet wachten op bezoek, zodat jouw eenzaamheid voor even doorprikt wordt. Hoe dan ook blijf je altijd iemands kind. Ook wanneer jouw leeftijd allang iets anders zegt.

Kind van deze tijd, hele online en fysieke winkels puilen uit met spullen voor je. Ouders, meters en peters krijgen er keuzestress van: een pop, maar met welke huidskleur, een voetbal of een basketbal, een auto, een tractor of een vrachtwagen, met of zonder belettering? Jouw leeftijdsgenoot in een ander deel van de wereld is blij met een paar knopen, of met een grasveld – zonder mijnen – om op te voetballen. Blij met een dag zonder beschietingen. Blij met een kom voedsel.

Hele receptenboeken staan vol met cakejes die grote mensen voor je kunnen bakken en versieren, of die je zelf kunt maken zodra je wat groter bent. Het is heel wat, de eerste keer dat deeg in de oven zien rijzen en luttele tijd later kunnen smullen van een zelfgemaakte lekkernij! Dat kan, als je niet  geboren bent in een omgeving waar gezond voedsel onvindbaar is en je afgesloten bent van zuiver water.

Kind, je beseft niet half hoe gelukkig jij je mag prijzen. Ik durf niet zeggen dat jij verwend bent, want het is goed dat je wordt opgeleid en mag kiezen, vrolijk kunt zijn, en treurig als het tegenzit. Je vindt hulp als je die nodig hebt, je bent omringd door ouders, leerkrachten en specialisten allerhande. Er is geld. Je draagt gepast schoeisel en nette kleren. Je kunt kiezen tussen outfits om te sporten en om naar school te gaan. Alleen ben ook jij er, kind, dat onrecht en mishandeling ondergaat, voor wie geweld een dagelijks stramien is. Voor wie er geen geld is om eten te kopen, laat staan om te kiezen wat er op tafel komt. Wie je ook wordt, iedere vorm van ontbering zal altijd een spoor laten.  

Bij geen levend wezen op aarde zijn de contrasten zo voelbaar als bij jou, kind. Omdat jij jouw lot zelf nog niet in handen hebt en afhangt van diegenen die nu nog alles voor jou beslissen. Deze mijmeringen zullen voor jou geen enkel verschil maken, dat weet ik ook wel. Ik hoop alleen dat jij zelf de tools in handen krijgt om later, als jij aan het roer staat, een volgende generatie nieuwe kansen te geven. Kans op groei, kans op beter, kans op anders. Of, als het nu goed is, kans om het zo te houden, te bewaren wat fijn is, en dat weer door te geven.

Bovenal, of ondanks alles, hoop ik dat jij kind mag zijn, en het je leven lang ook een beetje kunt blijven.